تنهایی

لعنتی خیلی چیز بدی است ...

بعضی وقت ها با خودم که تنها می شوم "فکر" می کنم ... خیلی ... خیلی

به خیلی چیز ها ، به خیلی از اشخاص ، به خیلی از رابطه ها ...

بعضی موقع ها به "دوستی" فکر می کنم. به نیاز به دوست بودن با کسی. به اینکه آیا می شود این نیاز را سرکوبش کرد یا نه؟ اصلا فلسفه اش چیست؟ چرا وقتی با یک نفر دیگر صحبت می کنیم حالمان بهتر است و احساس باحالتری داریم؟ لااقلش این است که آن احساس مزخرفی که بعد از تنهایی داریم را دیگر نداریم.همه تجربه اش را داریم. بعد از یک مدت تنهایی و عدم معاشرت با دوستان حال خوب کن یک حس بیخودی سراغ آدم می آید که حاضری بری با گربه سر کوچه شام بخوری و حتی دنگ او را هم حساب کنی. چرا این همه خفت؟ چرا این حس مزخرف؟ کی گفته که پسر ها از آن مشکلات ماهانه _که اسمش را نباید ببریم چون چشم و گوش بچه ها باز می شود_ ندارند؟ مثلا همین حس نادیده گرفته شدن . خودش مصیبت عظمایی است. به جای اینکه زیر دلت درد بگیرد و اونجوری اصلا نتونی ، روی دلت درد می گیرد! دلت سنگین می شود . می خواهی خودت را خالی کنی. ولی اصولا باید یک جایی باشد که خودت را خالی کنی دیگر؟! به قول شاعر آن چه یافت می نشود آنم آررزوست. کو گوش شنوا؟ کو جایی که بدون ترس نقاب از رخسار برداری و خودِ خودِ واقعی ات را نشان بدهی؟! چرا من خواهر خوب و مهربان و زیبایی ندارم که از رفتارم حالم را بفهمد و بی آنکه لب به سخن بگشایم و شروع به درفشانی کنم ، خودش بفهمد که چه مرگم هست و هی نخواهم همه چیز را برایش توضیح دهم و اصول و بنیاد فکری ام را برایش ثابت کنم تا تازه بفهمد که لیلی افکار من زن است یا مرد ؟! چرا از اون پیرزن حال خوب کن های تو فیلم و قصه ها اطراف من نیست تا بروم و سر به دامان پاکش بنهاده و های های گریه کنم و  سبک شوم؟! چرا همه اینها توی فیلم هاست و قصه ها؟!